Het leven is een reis...

Dat wat sommige mensen als 'zoeken' ervaren is eigenlijk niets anders dan de beweging die leven is vast te willen leggen.
Maar leven is per definitie bewegen, en wat heb je aan 'beweging' als je je ergens op vast pint?
Vaak stellen mensen de vraag aan elkaar; Wie ben je, wat doe je en waar geloof jij in?
Niet altijd zo duidelijk als dat hoor, maar vaak ligt het er wel in verscholen.
Naar aanleiding van Novelle's reactie op mijn stukje; 'Een overdenking', waarin zij het had over 'van oase naar oase gaan', hetgeen ik een mooie beeldspraak vond, besefte ik mij meer dat ooit dat leven 'reizen' is
Doet een mens zichzelf niet te kort door zich vast te leggen via een religie of godsdienst?
Maar hoe moeilijk is het om naar je diepste oorspronkelijke wezen te leven?
Je eigen unieke werkelijke Zijn, van geboorte en van alles wat daarna is opgebouwd en ervaren.
Zodra je die innerlijke verbindingen gaat ontdekken met wie je werkelijk bent...wordt het leven niet makkelijker.
Het is een proces van vrijmaking, van naar buiten treden, de wereld trotseren zonder hem te mijden.
Liefde toelaten zonder angst voor afkeuring...
Zijn die je bent, maar wel vanuit compassie met die anderen die zijn die ze zijn.