'Ze hoeven niet alles van me te weten'.

Een onbeschreven blad ben ik niet, eerder het soort blad dat je beter kunt verstoppen onder een leuke 'cover'.
Zijn die je werkelijk bent kan inhouden dat je verleden wel degelijk een rol speelt en alleen maar misverstanden geeft als je het bewust verbergt.
Maar waar ligt die grens?
Het schijnt voor te komen dat mensen een verleden verzinnen om in het heden beter voor de dag te kunnen komen, ik kan me daar werkelijk niks bij voorstellen, behalve dan dat de kwetsbaarheid van een verleden soms nare confrontaties met zich mee kan brengen.
Dan heb ik het niet over een crimineel verleden, gelukkig is dat bij mij niet het geval maar evengoed kan je verleden een schaduw werpen over je heden.
De kreet van 'leven in het nu' en je verleden los laten, natuurlijk is dat het nastreven waard, maar het zijn ook je wortels waardoor je het leven op hebt leren zuigen en die bewust afsluiten kan je toch ook doen verdrogen.
Eerlijkheid, openheid, is dat dan de beste manier?
Uiteindelijk wel, maar de kunst is om daar goed mee om te gaan en vooral te zorgen dat je je eigen verleden een plek hebt gegeven, verwerken lijkt namelijk een eeuwig durend proces.