Als de wereld één zou zijn.

Al meer dan een jaar staat bij weer en wind een 'buitenlandse' daklozenkrant verkoper bij de ingang van de Hoogvliet.
En als ik er aan dacht pinde ik wat extra's voor hem, tegenwoordig ben ik afgezakt tot het niveau van hen die alles pinnen.
Sinds mijn vel niet zo lekker is vergeet ik dat steeds, maar groet hem dan wel vriendelijk.
Erg aardig van me, maar van een groet kan zo'n man niet leven toch?
Gister kwam hij naar mij toe, vlak voordat ik op mijn fiets huiswaarts wilde keren..
Het was regenachtig en koud, hij liet me een foto zien van een vrouw met een baby in haar armen en vertelde er in gebrekkig Nederlands bij dat hij ze zelden nog zag..
Het raakt me, voor je plezier gaat niemand staan bedelen!
Want eigenlijk komt dat er op neer.
Hoe erg moet dit zijn, bedelen om te kunnen leven!
Als de wereld één zou zijn had deze aardige vent gewoon gelukkig kunnen zijn in zijn eigen woonomgeving.
We hebben nog een lange weg te gaan.
Volgende keer weer extra pinnen, voor hem.
Niet uit 'schuldgevoel' maar puur vanuit menselijke betrokkenheid!