Dat wat in je hoofd zit.

Zal ik het gewoon eens proberen?

Ik denk het zo vaak, gewoon wat schrijven, schrijven over andersoortige persoonlijke dingen met woorden die nauwelijks herkenbare zinnen vormen.

Schrijven over dat wat je niet durft te delen omdat je bang bent dat jij daar de enige in bent.

Knieën opgetrokken in bed, je handen om je hoofd gevouwen alsof je een breekbaar ei koestert.

Wegzakkend wakker schrikken terwijl je nog niet eens sliep, dromen dat je opstaat en dan weer wakker schrikken en merken dat je van dat alles wat je meende gedaan te hebben, niets werkelijkheid is.

Dat wat in je hoofd zit als je plannen voor de dag maakt en dat wat daarvan niet verder dan je hoofd komt.

Alleen, helemaal alleen en half naakt dans je even op muziek die toevallig voorbij komt.

De grote wandspiegel laat niet zien wie je op dat moment even meent te zijn, dan maar dansen met je rug naar de spiegel, af en toe stiekem kijkend, weten dat het veel erger had kunnen zijn.

En als plotseling de deurbel gaat en bijna gelijktijdig de telefoon, dan weet je het niet meer.

Dan weet je dat niet meer wat in je hoofd zat.