Niets bijdragen, behalve hetgeen er staat.


( Verdere eventuele info over dit weblog, helemaal onderaan de startpagina. Tevens vind je er blogs die ik volg en indien je deze blog wilt volgen, de volglijst.) En nu maar hopen dat er bezoekers zijn die dit lezen...
Een blog dat gaat over de invoelbare spiritualiteit en hoe men vanuit het holisme de dingen tegemoet kan treden.Verder is dit blog gericht op een boeddhistische levenshouding.





donderdag

Free your mind, the rest will follow!




Als we dan toch aan het opruimen en onthechten raken, wat zou je ervan zeggen omdat ook met je denken te doen? of in ieder geval te gaan proberen!
Welk ongenoegen zweeft er nog in rond, het soort ongenoegen dat je steeds weer wegdrukt om het niet te hoeven voelen?
Aan welke gedachte, aan welk denkbeeld ben je gehecht waardoor je de werkelijkheid van de situatie niet onder ogen durft te komen?
En bekijk je 'zo is het nou eenmaal, er is niks aan te veranderen' gedachtes eens.
Heel vaak zijn er wel dingen te veranderen, al is het maar een klein beetje, waardoor een onprettige situatie een stuk draaglijker kan worden.
Hoeveel personen ken je waarbij je toch nog steeds die lichte wrevel voelt, dat gevoel van onbehagen dat geen handen en voeten meer heeft, maar toch blijft hangen. Ruim het op en je zult je lichter gaan voelen.

Makkelijk is het zeker niet want bij sommige dingen zul je ontdekken dat er koppigheid te voorschijn komt. Tegen beter weten in iets vast willen houden.
In ieder geval merk ik dit bij mijzelf, en zelfs af en toe angst om dingen anders te zien, anders aan te pakken.
Nee, makkelijk is het niet, maar het is zeker de moeite waard.
Denk maar eens aan die kast, kamer of wat dan ook.
Opgeruimd, alle overbodige troep eruit! 
Je hoofd, je denken, je mind...
Weer helemaal schoon en overzichtelijk.


En zo wild en extreem als hier onder hoeft het echt niet hoor!



11 opmerkingen:

  1. Ik wou even snel langs gaan maar ik merk aan het verhaal dat ik even hier dieper over na moeten denken wil ik een goed gepast antwoord geven hier in het reactievak. Heb nu even geen tijd maar ik kom vanmiddag wel weer even reageren.

    By the way de reactie op je opmerking in mijn blog: - Wat je in real life niet kan behappen zou je eigenlijk ook niet via de media moeten doen . Ook dat is voor mij om over na te denken, in ieder geval, een treffend citaat.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Ja er zijn zaken die duidelijk uit mijn hoofd moeten. Waar ik veel bij stil sta, die me verdriet geven. Ik moest de tijd hebben om het op te ruimen in mijn hoofd, erover nadenken, er daadwerkelijk iets aan doen. Maar aan de ene kant zie ik geen tijd, en aan de andere kant durf ik er geen aandacht aan te besteden wat in mijn hoofd speelt. Waarschijnlijk een goed gesprek maar ik heb het idee dat dat niets oplost. Ik moet weten wat ik wil en wat ik niet wil. Wat zou het mooi zijn als het werd opgelost. Een leeg hoofd, zou ik waarschijnlijk ook minder hoofdpijn hebben.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. moeilijk en langzaam proces denk ik nu zo snel even.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Inderdaad, je kan er een gewoonte van maken er gestaag aan te werken, forceren bewerkstelligt het tegendeel.. Soms lukt het me...

      Verwijderen
  4. opruimen, opruimen, opruimen, ..
    letterlijk én figuurlijk heb ik al heel wat balast overboord gegooid, maar niet alles is op te ruimen, denk ik?
    aan de kasten en laden van het onderbewustzijn is zo moeilijk te komen, laat staan uit te wissen?
    maar inderdaad, hoe leger je hoofd, hoe groter het genot! :-))

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Wanneer ik op dit moment de balans opmaak van een denkschoonmaak, realiseer ik me dat er niet veel op te ruimen valt. Mijn vader zaliger zat eeuwig te kniezen en zeuren over zijn 'mislukte kansen'. Eén ding heb ik hiervan geleerd: dit zal mij nooit gebeuren.
    Onlangs sprak ik een kennis die vertelde nog steeds razend te zijn op een man waar ze ooit een decennium een huwelijk mee had gehad en door wie ze belazerd is geworden. 'Ik kan er nog kwaad om worden', sprak ze. (en dan hebben we het over -pak weg- 20 jaar geleden)...
    Daar kan ik me weinig bij voorstellen -binnen m'n eigen beleving-.

    Ik denk -bij het ouder worden- dat het goed is om bij 'de dingen' stil te staan, emoties te ervaren, er vervolgens getuige van te zijn en daarin het 'mijn en dijn' leert onderscheiden.
    Eén van de grootste boosdoeners is wrok/rancune. Wanneer je in dat wereldje ronddraait verzuur je je leven.

    Het moraal van dit verhaal is dat ik er redelijk goed in slaag om gedachten of ervaringen, na ze te hebben beleefd, onmiddellijk los te laten.
    Met dank aan jou, Walter, want ik realiseer me dat NU pas werkelijk door jouw bovenstaand exposé...

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Het is fijn als mensen uitgebreid reageren, want net zoals jij door mijn stukje weer even ziet waar je bent, zo versterkt jouw reactie weer het gevoel waar ik mij bevind. Wrok en rancune, goddank ken ik ze niet, misschien in een ver verleden wel eens gevoeld, maar tegenwoordig ben ik er gelijk bij als zo'n gevoel zou kunnen ontstaan. Weg ermee, want inderdaad doen ze een mens verzuren.. Korter dan dit kon ik mijn reactie op jou reactie niet maken. :-)))

      Verwijderen
  6. Grote schoonmaak mag, en moet ook wil je ruimte maken in het huis en het hart. Niet dat jij geen plaats genoeg hebt in je hart Waltertje maar het is beter dat met fijne dingen te vullen,en de overbodige, nare troep er uit te gooien, niet?

    BeantwoordenVerwijderen
  7. In de bovenkamer is het vrij ordelijk, alles zit wel opgeborgen in kasten, waarvan de meeste ook wel weer ordelijk zijn. !?! enz. enz.
    Sommige kasten zitten op slot en van sommige kasten heb ik de sleutel weggegooid.

    BeantwoordenVerwijderen
    Reacties
    1. Klinkt goed, zolang je maar geen control-freak bent...anders maar eens flink troep in die kasten maken en die van de weggegooide sleutels met geweld openbreken! ( Geheel voor eigen verantwoording natuurlijk. ;-) )

      Verwijderen
  8. Soms hebben we een verkeerd beeld van gedachten opruimen en beginnen dan te vechten of ze te onderdrukken, maar dat werkt van geen meter. Het lijkt wel of ze dan nog harder terugkomen.. Ik heb gemerkt zoals Es ook al schreef, dat het meer een kwestie is van ernaar kijken, weten dat ze er zijn, want ze poppen gewoon op (evenals emoties) en er niet in meegaan maar ze dan loslaten en dat iedere keer weer met veel geduld en een tikkeltje humor naar jezelf toe. zo van: Kijk, daar heb je ze weer.
    Zolang ze in de kast blijven zitten is het nog niet schoon en kan het (later) een behoorlijke last worden...

    BeantwoordenVerwijderen

walterkas811@gmail.com