 |
| Werk in wording? |
Zo noemen ze dat. De drager waar ik op schilder. Het kan doek zijn, papier, paneel, glasplaat, steen.
Als het maar plat is, zo niet dan wordt het 'object' genoemd. Beschilderd object.
Dus mijzelf kan ik geen drager van mijn eigen gespletenheid noemen. Object, een subjectief object.
Langzaam ren ik heen en weer, atelier in en uit. Even verf smeren op een drager en 'm dan snel smeren om niet te lang geconfronteerd te worden.
Smeren totdat het weer schilderen wordt en steeds langzamer rennen totdat ik blijf.
Aan langzaam lopen is geen kunst.
Buiten hoort het te stormen en te regenen, maar de zon schijnt genadeloos.
'Ga een stuk lopen, dat is goed voor je'. Ik loop liever langzaam naar mijn drager en weer terug naar waar ik niet liep.
Mijn werk kijkt me vanaf de ezel vals aan...het wil mooi zijn.
Ooit heb ik werk stukgescheurd, dat is het voordeel van papier. In een doek moet je een mes zetten of het met een schaar te lijf gaan. Ik ben er niet gek genoeg voor.
Mijn grijs is uit elkaar gedreven en heeft zich weer eens in zwart/wit gesplitst.
Ja, de laatste anderhalf jaar ben ik in het grijze vlak terecht gekomen, dat past niet bij me.
Een grijs leven is leven in een nep balans.
Grijs leven en bijna dik gevreten.
Het heeft allemaal niks meer van doen met op dieet moeten of structuur in het dagelijkse leven te scheppen.
Nee, het klopt, ik ben niet doodgegaan toen. Ik heb het gered tot grote verbazing van de doktoren.
Het gaat het zevende jaar in...Zeven vette jaren, daarna zeven magere?
Ellendig bijgeloof. Wat doe je me aan!
Drager, ik schilder je vol!
