Ik was 26 toen mijn eerste kwam...
Letterlijk werd alles zwart en leek ik door een nauwe spleet naar de wereld te kijken.
Mijn vreselijke dagboeken uit die tijd heb ik reeds vele jaren geleden verscheurd en weggedaan..
De tijden zijn veranderd, want toen ik 26 was viel er niks op te zoeken op internet.
Het woord bestond nog niet eens!
Zou het anders gegaan zijn als die dingen toen al hadden bestaan?
Ik betwijfel het, een mens moet nou eenmaal door dingen heengaan..waar hij blijkbaar doorheen moet.
Depressie lijkt een 'aanleg'...als ik er geen last van heb lijkt dat normaal, als ik er wel last van heb kan ik mij niet voorstellen dat anderen dat niet hebben.
Bipolaire stoornis, zo noemen ze het 'beestje'...
Gelukkig zijn mijn pieken en dalen afgevlakt.
Het enige dat mij er echt aan stoort is dat ik mij bewust ben...dat mijn leven eindig is.
Mijn lieve moeder heeft het leven verlaten in een zwarte wolk...
Wel nog 84 geworden.
Ik denk er steeds vaker aan hoe zij niet begrepen werd in haar depressies.
Soms zelfs niet door mij....
En waarom schrijf ik er toch nog steeds over?
Gewoon, vanwege die rare eenzaamheid.
We zijn er niet alleen in.
Een schrale troost?
Dat kan nou eenmaal niet, wel even een moment van herkenning en misschien iets minder eenzaam.
Waarom? omdat je er baat bij hebt. :-)
BeantwoordenVerwijderenHmmmm bewust van je eindigheid.
BeantwoordenVerwijderenTja er zijn er verschillende lagen van weten inderdaad Walter
ja onze onkunde omtrent nabij zijn is er
Ik heb het ook gevoeld en betreurd toen mijn moeder stierf in december 2014
Ondanks dit alles stuur ik je een lentegroet
Daaag
Heel lief van je, Novelle en vandaag was het hier bijzonder zonnig. Zelfs lente-achtig tijdens een wandeling met J.
Verwijderenfijn Walter heel fijn
VerwijderenIk denk dat je nooit uitgeschreven bent hierover.... en ik hoop dat je nog lange erover kan schrijven ...
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt me een hel om in een depressie te leven en dan niet weten wanneer je weer uit dat diepe dal kunt klimmen.
BeantwoordenVerwijderenIk neig nogal naar zo mogelijk 'het leven in de hand te hebben', als ik me dan voorstel dat dit je 'zomaar' overkomt...
Kan me herinneren, uit een grijs verleden, dat ik in -laten we het noemen- een identiteitscrisis zat met dergelijke gevoelens.
In die tijd was ik me er zeer bewust van: dit zal je toch geregeld overkomen.
Enne... blijf erover schrijven, in alle toonaarden, Walter !
Dank je Es,
Verwijderen