Het is nu 10 uur..
Elke dag te vroeg wakker, 4 of 5 uur.
De worsteling begint gelijk.
Dan verman ik mij en pak dingen aan.
Totdat iemand mij belt.
Natuurlijk doe ik weer vrolijk.
Er wordt dwars doorheen geprikt door de ander.
Mijn keel slaat dicht.
Praten of ongeremd janken.
Het lijkt wel of ik niet meer wil.
Humor en....
'Je maakt het jezelf veel te moeilijk'...
Dan breekt er iets in me.
Inmiddels half 11.
De stofzuiger staat er klaar voor.
Het ding benauwd me.
Net zoals de afwas.
Schrijven als vlucht.
Vluchten voor de spoken in je hoofd.
Het zwart in mijn hoofd dat heel even grijs leek...
Is weer zwart.
Het liefst zou ik doorschrijven...
Maar de inkt op een laptop raakt helaas niet op.
Laat ik dit bericht maar als gedicht beschouwen.
Een modern gedicht, zonder rijm dus.
Weet je wat het probleem is met spoken... dat wit tekent zo tegen dat zwart af, .......
BeantwoordenVerwijderenErg voor je, zwaar voor je. Sterkte, Walter, hou vol!!!!!!!!!!!!!!!!
BeantwoordenVerwijderenDag dag ik lees je schrijven wel hoor
BeantwoordenVerwijderenDank je Novelle en ik ben benieuwd hoe lang je pauze duurt. Mij lukt dat zelden meer dsn en enkele dag.
Verwijderen