Gelijk na zo'n eerste zin loop ik al vast...
De zwarte band in mijn hoofd is soms weer terug....zo voelde het ooit, vele jaren geleden.
Medisch en psychisch gezien ben ik uitbehandeld en dat is zeer terecht!
Beangstigend is het wel en soms brengt mijn oppervlakkigheid via mijn Spijkerbedblog een beetje verlichting, maar soms ook benauwd het me....
Aan dit schrijven is weinig spontaans, elk woord leg ik op een goudschaaltje en weeg het nauwkeurig af.
Toch schrijf ik erover omdat als ik er niks mee doe ik het letterlijk benauwd op de borst krijg.
Erover schrijven of praten wordt vaak als een 'hulpvraag' gezien en dat is het niet.
Uiteindelijk ben ik er toch maar met mijn zoon over gaan praten, hoe moeilijk ik dat ook vind.
Het laatste wat je wilt is je kinderen er mee lastig vallen.
Maar als je zoon gaat denken dat je chagrijnig bent en geen zin hebt in een telefoongesprek, ja dan is het tijd om erover te gaan praten.
Gelukkig begrijpt hij dat het geen hulpvraag is.
Er over praten en schrijven;
Maar waarom eigenlijk?
Het is een zoeken naar een evenwicht tussen erover praten en er een ander niet mee belasten.
Lucht dit schrijven mij nu op?
Geen idee nog, maar het moest gewoon even.
Voorlopig laat ik reacties nog even dicht.
