Herinneringen aan wat niet meer zal komen. (1)

Of het een leuk verhaal wordt weet ik niet.
Voor mezelf mag ik het hopen en eigenlijk ook voor mijn lezer.
Ieder mens heeft zo zijn dromen, soms grote, soms kleine eenvoudige.
Dromen over de liefde, dromen over onze passie, over wat we hopen te bereiken of soms zelfs dromen over simpelweg gelukkig zijn.
'Een mens is zo oud als hij/zij zich voelt'.
Wat 'voelen' betreft is dat juist, maar wat tijd betreft is het een soort ontkenning.
'Ik voel mij dertig, maar ben vijfenzestig'...Tegen jezelf liegen is geen positivisme, dat is zelfbedrog.
Vanwege het feit dat ik een man ben, toch opgevoed met het doel iets maatschappelijks te bereiken, weet ik niet hoe het voor vrouwen voelt.
Vader worden was niet iets wat een doel leek. Moeder worden misschien wel?
En als dat beide niet gebeurd is, wat dan?
Als mens ben je, hoe dan ook, waardevol voor de mensen om je heen, waardevol voor de samenleving, zelfs al leef je in een kartonnen doos en doe je niks nuttigs, behalve dan; overleven!
Herinneringen aan wat niet meer zal komen....wat is de jouwe?
De mijne is/was mij te verliezen in het 'kunstenaar' zijn.
Los van beroemd, rijk of wat dan ook.
Ik herinner mij de passie waarmee ik ooit schilderde, soms de hele nacht door.
Had of heb jij zo een soort passie?
En..hoe werkt dat voor jou als je er nog tegen aan moet gaan..of als je weet dat het niet meer gaat lukken?
Misschien ga ik mijzelf er hier weer naar toe schrijven.
Mijn passie.

 

Wordt vervolgd.