Objectief is eigenlijk een subjectief begrip..
Oeps, waar kom ik nu weer mee en vanwaar uit?
Om het kort te houden, bestaat er echte objectiviteit?
Kijken en spreken zonder waardeoordeel?
Objectief ben ik eigenlijk nooit, het meest dichtbije wat ik kan doen is...ruimte laten.
Soms moeilijk,vooral als je waardeoordeel steeds weer bevestigd wordt!
Toch is het belangrijk altijd naar de persoon te kijken en je oordeel niet af te laten hangen van de 'groep'.
Maar het gebeurt erg vaak dat als je iemand ontmoet die op dat moment in een bepaalde staat/situatie verkeert, je blik daardoor gekleurd blijft.
Misschien is het allerbelangrijkste wel gewoon de acceptatie.
Accepteren dat de ander altijd anders is, ondanks alle overeenkomsten.
Of nog beter, durven zien dat je eigen ergernissen veel zeggen over je eigen zwakke kanten.
Objectief gezien, voor zover mogelijk, denk ik dat je hier geen onzin uitkraamt, maar ik weet nu niet of ik objectief ben of een moment van zwakte heb,........
BeantwoordenVerwijderenObjectiviteit bestaan volgens mij niet.
BeantwoordenVerwijderenEn het schijnt dat waar je je aan ergert bij een ander een spiegel is voor jezelf..het is dan iets in jezelf waaraan je moet werken. Of dat zo is weet ik niet, misschien toch niet altijd denk ik eigenwijs.
we laten ons te vaak afleiden of leiden
BeantwoordenVerwijderenmaar het zal eigen zijn aan de mens, beoordelen/veroordelen, zonder echt te weten hoe iemand is, ons denken zit hier in de weg