We leven voor de ander...of?

Leven.

Of zullen we hier gewoon even de zin van het leven uitdiepen?
Maar in dit geval is dat veel te algemeen bekeken...
Laten we maar eerst eens uitgaan van het Ik, het individu.

Waar leef 'ik' eigenlijk voor?
Voor mijzelf was het bijna als aangeboren, nooit een 'ik leef voor mezelf'.
Maar tegelijk leefde ik wel vanwege mijn eigen interesse en geboeidheid...
Het Leven leeft altijd in mij, zelfs als ik mij slecht voel.

Toch kan ik zeggen;
Vooral het Leven voor mijzelf doet mij leven!
Niet zolang geleden voelde dat even anders, maar eigenlijk ook niet.
Als ik ging slapen, dacht ik vaak;
Stel dat ik niet meer wakker word, wat dan?
Dan is dat niet erg want ik heb intens geleefd en veel meegemaakt.
Niet meer wakker worden, want ik voel me klaar.

Tja, een spirituele/religieuze stelling kan zijn;
'Alleen door te sterven kunnen we het Eeuwige Leven bereiken...'

In die zin ben ik toen a.h.w. gestorven...anders dan hoe men het sterven ziet!
Reeds daarvoor ben ik al meerdere malen gestorven...in die zin.

Waar leven we dan voor, waar leef ik eigenlijk voor?

Je open blijven stellen voor inspiratie...
Vanuit jezelf maar ook door de ander.
Mét de Ander.


persoonlijk>

Twee dagen van de week extra aan 'jezelf' werken is geen recept.
Het is een persoonlijke behoefte die mij sterkt in het Aanwezig zijn.
Verder is het voor mij een kwestie van alert zijn, altijd en in alles...
Ontspanning van de geest...goed zijn voor lichaam en geest.
Door zo te leven ga je het vanzelf op den duur uit dragen.
Niet omdat het moet, maar omdat het zichzelf doet!