Even een keer niet over onszelf.
Gewoon over de grootste der groten, over hen van wie wij leerden, inzicht kregen en wijzer werden.
Lazen we echt over hen, was het helemaal van hen?
Natuurlijk leerden we van hen, maar deed het ons iets wie zij zelf waren?
Had Jezus zijn baaldagen en momenten van krachteloosheid, van wanhoop en van woede en verdriet.
De wijsheid van de boeddha waar we betere mensen door kunnen worden, liefdevoller, vredelievender en geduldiger.
De Krishnamurti's en de Dürckheims en noem al die anderen maar op!
Stel je eens voor dat je hun zwaktes zou kennen, hun momenten van falen, momenten waarin ze even kwijt waren waarover ze eigenlijk dachten, even hun gedrevenheid en motivatie kwijt waren?
Laten we beter blij zijn dat we dat van hen niet wisten en niet weten!
Ja, want als we het wisten zouden ze zeker hun zeggingskracht verliezen.
Juist vooral die ene kant van zichzelf laten zien, juist daar haalden we inspiratie en kracht uit.
Dus, wat gaat er werkelijk in jou om?
Hoe beïnvloed dat elkanders stimulerende werking dan?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
walterkas811@gmail.com