Hara.

Zomaar een willekeurig stuk uit het boek; "Hara. Het dragende midden van de mens. K. von Dürckheim.

Niet handig, zou je misschien denken, zomaar een willekeurig stuk waar je verder niks over weet!

Nee, handig is het misschien niet, maar het is niet uit gemakzucht gedaan...

Altijd wanneer-als de zon in de wereld - het Zijn in het binnenste van de mens opgaat, verandert zijn levensgevoel van de grond uit. Over al wat beleefd wordt hangt een bijzondere glans. In de mens komt een andere kracht om zich te handhaven in het bestaan.

Hij ziet een diepere zin en hij voelt zich in een bijzonder contact met zichzelf en allen en alles. Hij kan op een andere wijze liefhebben. En het leven staat in het teken van een nieuwe verplichting en een nieuwe diepte.

Innerlijkheid en wereld vertonen kwaliteiten, die een onverwisselbaar andere kleur en diepte, en dus ook een andere betekenis hebben.

Alles wordt doordrongen door een ander licht, afgestemd op een andere toon en krijgt een nieuwe smaak.

Het is alsof een onzichtbaar omhulsel is weggevallen, dat anders de mens van de wereld, van het leven en zelfs van zichzelf scheidt.

Elk beleven en alle doen heeft waarde die alle betekenis welke het tot duver had, te boven gaat.

En tegelijk is het innerlijk zijn geladen met transcedentie.

Het is geen toeval, dat nieuwe betrekking tot het leven dikwijls het eerst aan de zintuigen merkbaar is; omdat zij als zodanig 'onvatbaar' zijn en niet met het begrip te fixeren, blijft daarbinnen de toegang tot het beleven van wat ongrijpbaar is altijd open.