En midden uit het Hara geciteerd;

...Voor wie gevangen is in zijn eigen 'ik' heeft de wereld geen wijdheid.

Zijn hele bewustzijn is telkens volkomen vervuld van wat hij als object voor ogen heeft of van dat, waardoor hij in zijn persoonlijke gevoel bezeten is.

Heeft de mens het midden dat toegang geeft tot de transcendentie gevonden, dan wordt alles wat 'objectief' begrensd is, doorzichtig, tegen de achtergrond van het onbegrensde.

De innerlijke blik blijft onbegrensd ook wanneer iets speciaal op de mens indringt en de hele aandacht van het 'ik' opeist.

Omdat de mens met Hara leeft vanuit een werkelijkheid, die niet te fixeren is, blijft hij ook in betrekking tot de wereld onbelemmerd open, wanneer zijn opmerkzaamheid zich in het vlak van zijn objectiverende bewustzijn toespitst op iets speciaals dat misschien 'gevaarlijk' is.

En omdat alle gevoelens, die bepaald worden door wat hij in de wereld beleeft, nu omvat en doortrokken worden door de inwendige aanwezigheid van een leven en een orde, die boven de wereld uitgaan, brengen zij hem niet uit zijn midden, maar veranderen zij zich allemaal in impulsen tot een nog dieper zich openen voor het Zijn, dat vanuit het midden spreekt.....

Een persoonlijke noot van mij als weblogger alhier op Werkwijze;

Het aardige voor mij van het citeren uit boeken die ooit veel met mij gedaan hebben, is wel dat het weer helemaal gaat leven voor me en mijn alertheid een extra nieuwe impuls geeft.

Voor mij is het bijzondere van Dürckheim dat hij lijkt te bevestigen wat ik innerlijk al 'wist'.

De manier waarop hij met taal omgaat maakt het voor mij een belevenis die intens binnenkomt.

Hara.

Het dragende midden van de mens.

K. von Dürckheim.

uitgeverij; Ankh-Hermes