...De mens die niet op weg is, weet niets van deze bron van eeuwige storing. ......
vervolg;
Van het zwaartepunt uit wordt bepaald hoe de hele houding van het lichaam is, alsook de aard van spanning en speling, en van de ademhaling. Het zwaartepunt dat het 'Persoonlijk-in-het-Midden zijn' bepaalt en naar buiten aantoont, ligt ook fysiek gezien in het midden van het lichaam, in 'Hara'. 'Hara' (Japans: de buik) duidt op die gesteldheid van de mens als subject, waarin hij verankerd is op een wijze die hem verlost van zijn vereenzelviging met het ik en hem vrijmaakt voor de dragende, vormende en ordenende krachten van het wezen.
Naar gelang een mens te veel of te weinig 'ik' heeft, heeft hij het verkeerde of helemaal geen zwaartepunt.
Hoe meer hij zich alleen met zijn wereldlijk ik vereenzelvigt, des te meer des te meer ligt de verankering van zijn totale gesteldheid naar 'boven'.
Hij zit in zijn ik-centrum gevangen, wordt te veel door zijn intellect (hoofd), zijn wil ( borst), of zijn van de wereld afhankelijk hart geleid.
Hij is dan naar boven toe verkrampt en afgesloten zowel voor de driften als voor de kosmische krachten.
Is het ik te zwak ontwikkeld, dat betekent dat, dat het dragende en het vormgevende centrum min of meer ontbreekt.
De mens valt uiteen of zakt af en is een speelbal van innerlijke en uiterlijke machten.
Wordt vervolgd...
Nog altijd, na aanleiding van Hara, dat ik misschien wel meer dan 15 jaar geleden las, breng ik regelmatig mijn ademhaling naar mijn centrum, de buik. Het helpt altijd weer om 'terug te komen'.
BeantwoordenVerwijderenEn in deze drukke tijd is dat vaak hard nodig.
dag dag lieve Walter.