Übermensch?

Het groene gezicht, een boek van Gustav Meyrink.

De manier waarop ik uit dit boek citeer is bij willekeur.

Letterlijk sla ik zomaar een bladzij open en lees...

Als het werkelijk niet buiten de context van het boek kan, prik ik weer verder of kijk waar ik wel een ingang in datzelfde stuk vind..

Blz. 143;

"Het meester worden over de gedachten is een oeroude heidense weg om werkelijk een 'Übermensch' te worden- maar niet de 'Übermensch' over wie de Duitse filosoof Nietzsche gesproken heeft. Ik weet er slechts weinig van en deins er enigszins voor voor terug. De laatste decennia is er van allerlei over 'de brug tot leven'- zo luidt de echte benaming van dit gevaarlijke pad - vanuit het oosten Europa binnengedrongen, maar gelukkig zo weinig dat niemand die de eerste sleutels niet bezit er iets mee kan doen.
Dit weinige is echter al voldoende geweest om vele duizenden mensen, vooral Engelsen en Amerikanen, die allen deze weg der magie - iets anders is het niet - wilde leren, totaal van de wijs te brengen. Er is een omvangrijke literatuur over ontstaan en oudere werken herontdekt. Bij dozijnen lopen er zwendelaars van alle rassen rond die zich voordoen als ingewijden.
Goddank hebben zij alleen de klok horen luiden, maar niemand weet nog waar de klepel hangt. In drommen gingen de mensen op pelgrimage naar Indië en Tibet, zonder te weten dat daar het geheim al lang verloren is. Zelfs nu nog willen ze dat niet geloven.
Wel hebben ze daar iets gevonden dat een soortgelijke naam draagt, maar het is iets anders, dat tenslotte weer leidt tot de weg der zwakte, die ik zoëven genoemd heb of tot de verwarring van een Klinkherbogk.(
De paar originele oude geschriften die daarover bestaan, klinken zeer openhartig, maar zijn in feite van hun sleutel beroofd en vormen de veiligste omheining om het mysterie te beschermen. Eens was er ook onder de joden een 'brug tot leven' en de brokstukken die ik daarvan ken, zijn afkomstig uit de elfde eeuw. Een voorvader van mij, een zekere Salomo Gabirol Sephardi, wiens levensbeschrijving in onze familiekroniek ontbreekt, heeft ze neergelegd in dubbelzinnige kanttekeningen bij zijn boek Megôr Hayyîm. Om die reden werd hij door een Arabier vermoord. Naar verluidt zou een kleine gemeente in de Oriënt, welker leden gekleed gaan in blauwe mantels, en die hun herkomst merkwaardigerwijs afleiden van geïmmigreerde Europeanen - leerlingen van de voormalige Gouden Rozenkruisers - het geheimenis nog in zijn totaliteit bewaard hebben.
Zij noemen zich Paradâ, hetgeen betekent: Een die de overkant bereikt heeft."

 Hier sla ik een stukje over totdat Shepardi het woord hervat;

"Indien het echter een mens gelukt de 'brug des levens' te overschrijden, dan is dat een geluk voor de gehele wereld. Het is bijna meer dan wanneer haar  een verlosser zou worden geschonken. Er is slechts één ding van node: een mens alleen kan dit doel niet bereiken, hij behoeft daartoe - een levensgezellin. Het is namelijk alleen mogelijk in het samengaan van mannelijke en vrouwelijke kracht. Daarin schuilt de geheime zin van het huwelijk, die voor de mensheid al sinds duizenden jaren verloren is gegaan".

Tot zover dit 'willekeurige' citaat.
Persoonlijk lees ik de dingen altijd vertaald naar mijn eigen wereld, mijn eigen beleven. Noem het gerust 'een poging tot' vrijheid van geest.
Op zich kan ik mij vinden in het 'huwelijk' tussen het mannelijk en het vrouwelijke , maar of een  partner persé van het andere geslacht moet zijn zou ik persoonlijk in het midden laten. 
Door bepaalde levenservaringen gaat het mij er inmiddels meer om waar twee mensen hun evenwicht in vinden als het gaat om die twee kanten van 'de mens'. Het mannelijke en het vrouwelijke, niet persé vertaald in het geslachtelijk bepaalde.