Verontrustend?

Niet meer mee doen,

ik kan het niet meer

ik wil het niet meer.

Het verontrust mij omdat

het anderen lijkt te verontrusten.

Steeds dieper verdwijn ik de stilte in...

Zonder voorbeeld

zonder duidelijk houvast.

Zelfs zonder erkenning of

goedkeuring.

Noch van mezelf, noch van de ander.

Soms neig ik nog te vertellen over mijn 'verdwijnen'

en over hoe vreemd dat voelt.

Het lijkt een poging tot delen.

Mededelen.

En dan wordt mij geadviseerd hoe ik dat 'verdwijnen' kan voorkomen

en hoe ik het zou moeten aanpakken om te willen zijn.

Maar ik bèn al!

En aan Zijn lijk ik meer dan genoeg te hebben.

Alleen Zijn is dan wel een erg stil gebeuren.

Dan kun je maar beter alleen stil zijn.

Alleen de stilte zal mijn verdwijnen werkelijk begrijpen.

De 'hoe zit het?' overdenking onder
'meer lezen';

Laat ik deze overdenking, dit onderzoeken van hoe het werkelijk zit maar eens beginnen met een simpel, 'hoe voelt het'?

Gek genoeg is dat niet zo makkelijk, want hoe iets voelt kun je op diverse manieren ervaren.

Ervaren als met betrekking tot de wereld om je heen of ervaren vanuit de stilte van je persoonlijke zijn. 

En wat voelt sterker, het eerste of het tweede? Dat ligt eraan waar jij je op dit moment bevindt.

Zelf bevind ik mij de laatste tijd in de stilte van het persoonlijke zijn en in dat persoonlijke zijn, dat minimaal verbonden is met de verlangens en de behoeftes die de 'wereld' mij aanpraat is er in feite rust.

Levend in een nu dat door mijn wereldse opvoeding niet als 'natuurlijk' ervaren wordt.

Maar over welk natuurlijk hebben we het dan nog?

Over het natuurlijke van de oermens die moest vechten voor zijn bestaan en zijn eten met eigen handen moest doden, doen groeien en bewerken?

Als het gaat over 'meedoen' op een manier die de wereld en onze omgeving van ons verlangt, wat zou dat dan in kunnen houden?

Presteren, profileren, meningen verkondigen, een 'visie' hebben? Bijdragen aan een samenleving?

Nee, dit schrijven is niet gericht op 'het goede moeten doen', dit schrijven gaat over wat er is of kan zijn.

Het is duidelijk dat er een soort gezamenlijk bewustzijn bestaat en dat we daar onze inspiratie uit kunnen putten, maar waar we ook in meegezogen kunnen worden als het om negatieve tendens gaat. Kijk maar naar hoe vredig begonnen opstand en vraag naar verandering uit de hand kan lopen tot kwaadaardig geweld, waarbij de ene naar de andere gaat wijzen als het gaat om wat daar de oorzaak van was.

Misschien een kwestie van de persoonlijke verantwoordelijkheid te zijn kwijtgeraakt in de massa van het groepsbewustzijn?

Terug naar het 'niet meer meedoen'...en uitgaan van die innerlijke stilte.

Geïnspireerd door herkenning in levensovertuigingen, levenshouding, zoals bijv. het boeddhisme om vandaar uit je eigen persoonlijke weg te gaan bewandelen op een manier die niet (meer) uit is op schouderklopjes en waardering van vermeende gelijkgestemden.

Wederom een schrijven dat meer dient als overdenking om gevoelens en mogelijkheden een plek te geven.