Zo veel verschillen we toch niet?

Je kan het gevoel hebben dat je even werkelijk de enige bent die op een bepaalde manier met zichzelf en het leven worstelt en dat terwijl je eigenlijk diep van binnen weet dat mensen zo verschillend niet zijn...
Natuurlijk heeft dat 'weten' veel te maken met hoe 'open' jezelf bent of..geweest bent.
Ben je een type die nooit iets kon of durfde delen, dan kan het gevoel van de enige zijn behoorlijk overheersen.
En toch kan de optelsom van wat een mens persoonlijk meemaakt in zijn of haar leven tot grote belevingsverschillen leiden, althans daar lijkt het op.
Daar waarbij een verleden deze mens verbitterd, kan een vergelijkbaar verleden bij een ander mildheid en begrip tot gevolg hebben.
En hoe zou dat dan zitten bij een 'volmaakte' jeugd, de achtergrond van een stabiel en liefdevol nest?
Kan daar een egotripper, een egoïst uit voortkomen of ook een liefdevol en bewogen mens?

'Zo veel verschillen we toch niet'...
Misschien niet als het gaat om de basisprincipes van het instinct van overleven, maar dan toch wel als het gaat om onze samenstelling gevoed door gebeurtenissen vanuit het verleden die vaak hun weerslag vinden in het heden.
Ja, soms kunnen we zo verschillen dat gevoelens van 'eenzaamheid' en 'anders zijn' terecht kunnen blijken en dan ligt het maar net aan die wonderlijke, vaak onverklaarbare kracht waarom de ene mens dat weet te overwinnen en de andere niet..Of simpelweg er mee weet te leven en te functioneren.

In staat zijn je gevoelens te delen kan veel ruimte geven, toch lijkt er meer voor nodig om je balans te vinden, te hervinden of...te behouden.