Los blad.

Los van het 'ik' het goede doen.

Blad voor de mond.

Eerst besloot ik dit stukje niet te publiceren.

Aan de andere kant is het juist wel 'grappig' om te lezen hoe een mens ( ik) zich vast kan denken.

Nog steeds ben 'ik' van plan het tot een geheel te maken dat ergens over lijkt te gaan.

'Los van dat Ik', althans los van bepaalde belangen.

Want gek genoeg heb ik mijn 'ik' nodig om mij er los van te maken.

Om dan vanuit dat 'ik' weer te kijken of dat gelukt is.

De afbeelding van het vorige bericht is hierbij zeer van toepassing!

Dit wordt voor mij geen makkelijk schrijfstuk, als 'ik' durf door te zetten zal ik er veel van mijn eigen vastgeroeste denkbeelden in tegen komen...vrees èn hoop ik!

Wat kan het eigenlijk inhouden en wat kan het dan alsnog voor die 'ik' figuur betekenen?

Want om dat ik kunnen we nou eenmaal niet heen, het gaat er vooral om hoe je er tegen aankijkt en wat je ermee doet.

Is het 'goede' te benoemen, is het te herkennen?

Laten we ervan uitgaan dat het goede hetgeen is dat het leven liefheeft en het als zodanig behandelt.

Uitgebreide beschrijvingen van het goede leiden enkel maar af en kan tot theoretiseren verworden.

Simpel gezegd, als basis richt het goede geen fysieke of mentale schade aan en van daaruit kun je er vrijelijk over fantaseren en het invullen naar eigen behoefte.

Ga ik in dit stukje nog even niet doen.

En nu het onverwachte..

Wat maakt het eigenlijk allemaal uit wat we doen?

Totaal anders denken, niks over goed of kwaad, niks over ik en jij...Botweg Zijn en je leven leiden zonder allerlei overdenkingen.

Kan dat eigenlijk wel?

Wat drijft ons tot 'afvragen'?

Mensen zijn als zaadjes die uit de meest bizarre kruisingen zijn ontstaan, uit geen zaadje komt dezelfde bloem! 

Ik trachtte even mijn geest de vrije loop te laten en dat lukt niet...Nadenkend als een hond die zijn eigen staart achterna zit, dan in het puntje bijt en boos wordt op de pijn die hem aangedaan werd, nóg fanatieker die staart achterna gaat rennen!

Hoe kwam ik er zo op om te schrijven over 'het goede doen, los van het ik'?

Ja, in feite gaat het over onthechten, het los laten van; 'Kijk, dit ben Ik!'

Is het goede dan misschien per definitie altijd uit op erkenning?

En het kwade misschien juist uit op afwijzing?  

Misschien tracht ik mijzelf hier los te schrijven van mijn Ik, hetgeen zeer waarschijnlijk onmogelijk is...

En dan, zomaar ineens komt de Grote Geest bij me op..de gedachte aan die onbegrensde ruimte waarin we allemaal verkeren.

Zomaar, bijna als een abstract concept en niet als God of welke religieuze of spirituele benaming dan ook...

Mogelijk een wordt vervolgd

of

een 'wordt verwijderd!

(@)