Over loslaten en 'overgave'.

Oud zeer?

Om het leesbaar te houden ga ik trachten  in de 'je' vorm te schrijven.
Het maakt het zelf teruglezen wat objectiever.

Werkelijk loslaten en je 'overgeven' aan zoals het leven bedoeld is (???) lijkt wellicht voor veel mensen onhaalbaar.
Neem nou bijvoorbeeld het loslaten van wrok, teleurstelling en woede.
Natuurlijk kun je dat voelen en dat op zich kan een aanzet tot verwerking zijn om daarna los te kunnen laten en er 'vrij' van verder te kunnen leven.
Gelijk kom je het begrip 'overgave' tegen hierin. Door los te laten ben je weer in staat je over te geven aan wat het leven je brengt, zonder de ballast van een oud zeer.
Onhaalbaar is dat zeker niet, maar wel soms heel moeilijk als je bijvoorbeeld nog steeds direct of indirect met de pijnbron te maken krijgt.
Loslaten en vergeven is dan ook niet iets wat je zomaar doet.
Het ophalen van de schouders en een opmerking als; 'Ze zoeken het maar uit', kan leiden tot een inwendige woekering, waardoor je zomaar ineens weer in een woede terecht komt die in feite niets met de werkelijkheid van dat moment te maken heeft.

Hoe vaak blijven mensen niet vast zitten in een verleden en verdedigen ze dat met een; ja maar, je moest eens weten!

Werkelijk vergeven (door je in te leven in de onmacht van de ander) en het loslaten van momenten van groot verdriet en pijn, is niet bepaald makkelijk.
Het  inzicht dat 'vasthouden' vooral jezelf schaadt, lijkt zó voor de hand liggend, maar blijkbaar is dat het voor velen niet. Denk aan wraak of genoegdoening.

Volgende keer over de luxe van het kunnen loslaten en je overgeven aan.
Want de graad van moeilijkheid is wel degelijk afhankelijk van de levensomstandigheden waarin je verkeert.
En de enige die daar wat mee kan doen ben je zelf.

Wordt vervolgd, maar bind je niet in je eigen visie te geven, bij reacties, over loslaten en 'overgeven aan'.
Natuurlijk m.b.t. je eigen ervaringen daarin.

Bij deze even een link over 'Overgave' van een voor mij zeer inpirerend blog;
Mystieke overpeinzingen.