Zonder rituelen redden we het niet.

'Vrijheid van denken, vrijheid in handelen, het lijkt niet werkelijk te bestaan.
Even los gezien van wat er mogelijk of niet mogelijk gemaakt wordt door onze omgeving.
Religie is een van die koorden waarlangs je je kunt bewegen.
Maar elk koord, hoe mooi het ook lijkt kan tot strop worden.
Rituelen als houvast, houvast om die zogenaamde vrijheid aan vast te koppelen, zonder redden we het niet.
Dit te beseffen kan weerstand binnen jezelf oproepen.
Weerstand tegen wat of wie, zodra je door hebt dat je die niet kunt richten op iets dat buiten je ligt, begint de verwarring.
Ons bewustzijn blijkt zich tegen ons te kunnen keren, dus dan maar leven van ontbijt naar lunch, van lunch naar diner en van opstaan naar slapen gaan.'

Een zeer deprimerend stukje, een stukje dat ik niet wilde lezen nadat ik het zelf geschreven had!
Vlak het uit, poets het weg, delete het!
Nee, dat heb ik toch maar niet gedaan. Belangrijker is deze gevoelens een plek te geven, te overwinnen.
Dan maar 'rituelen', als dat mij houvast geeft waarom niet?
Uit ervaring weet ik dat het denken je 'gek' kan maken en volgens mij las ik dat laatst in een ander blog, misschien wel het jouwe...
Voor mij voelt het soms of ik van 'God' losgeraakt ben, niet de God van de bijbel, nee, gewoon de God die Het Leven heet.
Dus nu maar even een derde kop koffie maken...

Het Leven.
Ik ben 'stout' geweest en ben gaan onderzoeken hoe het zou zijn als je alles loslaat. Laten komen wat komt.
Begonnen met een kuil te graven waar ik nu zelf in vast ben geraakt. Het beeld dat ik daarbij in gedachten  zie zou een cartoon kunnen zijn.
De schatgraver die onderin de kuil vergeten is waar hij naar groef. 
Maar ik ben de cartoon niet en zoals ik de kuil bedacht heb, zo kan ik hem ook weer weg denken.
Of eigenlijk opnieuw vullen tot een grond om op te staan.
Een plek in de 'zon', waar ik weer contact heb met het leven.



Niemand die het ziet
Ik, ik ben er niet
Dat wat je ziet
Ik ben het niet
Ik, ik ben er niet