Tijdloosheid.

Na warme zomerse dagen ineens een tijdloze sfeer. Grijze lucht, niet koud, niet warm.
Roggebrood met kaas en tuindeur wijd open klinkt Chopin toepasselijk en neigt de zon..niet door te breken.
Tijdloos zwart aanrecht met koffiekop zonder suiker, zonder melk. Bruinzwarte koffie op zwartgrijs aanrecht.
Met koude handen typ ik niet goed geformuleerde zinnen en een tekst ontstaat
die over alles maar vooral over niks gaat.
Chopin is overgegaan in Satie, full album, ruim anderhalf uur aangenaam verdriet.
Daar kan de gekte van de tv wereld niet tegen op!
Satie raakt me in de buik, het nieuws raakt me in mijn op hol slaande verstand, dat zichzelf daardoor het zwijgen op legt.
Tijdloos licht vult de plek waar ik mij bevind, een speciale plek.
Een plek die zowel leeg als vol is.
Iedereen die hier was en alles wat ik hier deed is nu leeg, is nu even niet aanwezig.
In tijdloosheid is geen zinloosheid, alleen rust en stilte, hoe hard Satie ook zijn best doet.
Mijn zorgen van morgen verplaats ik gewoon naar gisteren.
In tijdloosheid is alles mogelijk.
Roggebrood met kaas en zwarte koffie, in tijdloosheid smaken ze intenser en met het zicht op mijn, op dit moment tijdloze tuin, neem ik mijn laatste hap en laatste slok.....
Het blijken er nog minstens 3 te zijn, even wachten dus....

..de laatste slok zit er in.
Erik Satie heeft een pauze knop.
Dus besluit ik mijn tijdloosheid even geluidloos te ervaren: