Zelf kind zijn
Ik ben dankbaar dat ik eigenlijk zelf nooit het kind in mezelf verloren heb.
Ik was alleen gedurende een periode een heel onzeker kind.
Maar nu ben ik vaker meer kind dan het kind zelf.
Kan eindeloos genieten van alles, van de wolken, van alles wat om me heen is,
elke seconde steeds weer nieuw.
Wat ik vaker gedaan heb is een kind meenemen op een soort fantasiereis.
Dan nam ik een poppetje en gaf het kind ook een poppetje
en dan gingen we samen op weg.
En alles wat we tegen kwamen gaf ik dan een stem, alles kon praten
alles kwam tot leven.
Dan gebruikte ik allerlei stemmetjes of de sfeer uit te drukken
en beleefden we samen eindeloze avonturen spontaan vanuit het moment.
Maar het kind wordt ouder, andere dingen worden belangrijk en de interesse verdwijnt om samen nog een reis te maken.
Zoveel dat in het leven besloten ligt, wordt al heel snel opgesloten, afgesloten.
Nu is het tijd om op te groeien, doe niet zo kinderachtig.
En al snel gaat het kind naar school, want heeel veel moet geleerd gaan worden,
allemaal heeel belangrijk.
Heel vaak wordt dan heel veel afgeleerd wat misschien nog wel veel belangrijker is.
Volgende keer over School.
Die reis maak ik nog vaak.
BeantwoordenVerwijderen