Vervolg van Kagib's boek; Tijd voor de Sleutel.

Dit keer een voorwoord,
er is al teveel negativiteit dat de ronde gaat!
Daarom vind ik het extra belangrijk dit boek onder de aandacht te brengen.
Want waar kunnen we eens anders aan werken?

Op bladzij 27 gaat het over.
PROGRAMMA'S.

Al heel snel geven we onze onbewuste programma's mee.
Of programma's die we toepassen vanuit wat we in boeken
gelezen hebben hoe je een kind moet opvoeden, wat belangrijk is, wat het kind nodig heeft.

Gedeeltelijk is daar niks mis mee. Maar het belangrijkste wat een kind nodig heeft is pure, eerlijke, echte aandacht. Die pure echte aandacht kan pas gegeven worden als de eerste twee regels van de Sleutel in het centrum van de belangstelling staan, als die toegepast worden.
Als de ouders zichzelf echt kennen, echt ont-dekt hebben, vrijgemaakt hebben wie ze werkelijk zijn.
Dan kan het ware Weten spreken over het moment over wat in het kind is, wat er in het kind omgaat, wat het kind echt nodig heeft.
Maar als deze regels nog geen aandacht hebben gekregen, nog geen rol hebben gespeeld, dan gaan heel snel de programma's in werking.
Dan moet dit, en dan behoort dat, want dat staat in het boek en dit wordt gezegd dat het zo is en niet anders. De stem van het verleden spreekt zich uit. Destem van de cultuur.
De stem van de religie.  De stem van de ouders.

En het kind, zo pril, zo kwetsbaar, zo afhankelijk, pas, aan het t zich heel snel aan, aan de codes, aan het programma.
Wat programma betreft.
Lang geleden zag ik een programma op tv. Daarin werden kinderen van 7 jaar geïnterviewd, over het leven, hoe ze in het leven stonden, hoe ze het leven in keken.
Het schokkende was dat hierin zichtbaar werd dat het pure kind al over het algemeen helemaal verdwenen was.
Je hoorde door het kind heen de ouders, hoe de ouders in de wereld stonden, waar ze in geloofden, de religie, de cultuur.
De eigenheid, de eigenlijk innerlijke  verbinding, het eigen weten van het kind was totaal verdwenen..

Zal het nu anders zijn?
Vaker kijk ik naar kinderen, en hun ouders, als ze bij elkaar zijn.
En dan kijk ik naar dat kind vol leven, bruisend van energie, vol kinderlijke spontaniteit.
Alles is nieuw, alles is ont-dekken, niks is saai, het leven als groot avontuur.
En dan kijk ik hun papa hun mama, en alle puurheid is verdwenen, alles is vastgezet in gewoonten, in een karakter; in zo moet je zijn, dit is gepast, dit is cultuur, dit is cool.
Niets meer zien wat om hen heen is, geen avontuur.

Niet elk moment weer als nieuw zien, voelen, ont-dekken.
Het leven heel vaak uitgeblust. Alles saai, ongeïnteresseerd, dof, verveling.
Vol zorgen over van alles en nog wat, de uiterlijke façade.

Veilig achter masker en muur.
Niet eens meer weten dat er een masker en muur is.
Het kind is verdwenen. De potentie van dat wat was uitgedoofd, niet aangeboord.
En dan vraag ik me af, wat gaat er fout?


Tot zover Kagib's boek; Tijd voor de Sleutel.
En ook ik vraag me af..wat gaat er fout!

( Volgende keer; Zelf kind zijn)