Al vanaf het begin van mijn internet-weblog aanwezigheid broeit het mij in de vingers.
Het schrijven dat over eigen aandeel en verantwoordelijkheid gaat in wat de mens overkomt in zijn of haar leven.
Maar hoe ga ik dat verwoorden, op welke manier ga ik dat hier neerzetten?
Napraten over hoe bekende 'schrijvers' daar over denken en dachten, dat geef ik reeds vorm in het citeren van enkelen. Vooral Rüdiger Dahlke.
Persoonlijk voel ik mij gesteund door anderen die ik hier citeer, en ook die levensvisie delen, al gaat het vaak iets verder dan de mijne.
Zelf doorleef ik hem en hèb ik hem doorleefd!
Maar tegelijkertijd ben ik vele vrienden, familieleden en kennissen kwijt geraakt gedurende mijn leven, die op hun manier hun eigen best deden en hun leed ondergingen op hun manier.
Het lijden en sterven van mijn ouders en broer heb ik daardoor ook niet eens kunnen verlichten! Hooguit door de onvoorwaardelijke liefde die ik hun mocht schenken, zelf door schade en schande 'wijzer' geworden.
Dus voorzichtiger dan voorzichtig blijf ik deze theorieën trouw.
Niet voorzichtig vanwege mijzelf, maar vooral om niemand maar een greintje extra pijn te doen die zichzelf machteloos een ziekteproces ziet ondergaan!
Ja, voor mezelf geloof ik ( ben ik zelfs overtuigd) in de samenhang tussen lichaam en geest en de kracht van het nemen van eigen verantwoordelijkheid, die tegenwoordig zelfs zo ver gaat dat ik, als het mezelf aangaat, niet eens een falende arts de schuld zal geven van mijn eventuele zieker worden of ziek worden door een onkundige behandeling!
Mijn visie geeft mij, voor mijzelf, een gevoel van kracht, maar vooral van mildheid.
Het sterkt mijn overtuiging betreffende de kracht van de 'Liefde'.
Maak ik mijzelf dit alles misschien wijs in de hoop er ouder en gezonder door te worden.
Nee, want het leven heeft zijn geheimen die aan elke theorie voorbijgaan.
En dat begin ik meer en meer in te zien en te accepteren.
Ook een vorm van 'genezing', heelwording, wellicht?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
walterkas811@gmail.com