Leeg blad.
Nu nog op wit, straks op zwart de ether in..of niet.
Lukt het mij het blad zichzelf in te laten vullen, terwijl ik op de toetsen druk?
Even ben ik gewoon die ik ben en zonder er verder over na te denken blijk ik het wit al toetsende te bevlekken met letters.
Alsof ik hetzelfde doe als op het open Atelier waar ik 3x per week schilder.
Een wit papier te lijf gaan zonder na te denken, totdat...
Totdat ik ga bekijken waarmee ik bezig ben, dan is het de hoogste tijd voor even rust en afstand.
Kijkend neig ik te gaan invullen, bedacht invullen!
En dat is heel wat anders dan wanneer letters spontaan het witte vlak overnemen..
Anders dan de verf het werk laten doen en mij niet afvragen wat mijn hand stuurt.
Luisterend naar dit witte vlak type ik mijn tekst, bijna zoals het mij soms lukt te luisteren naar, noem het maar mijn hart, als ik schilder.
Er sneuvelt ondertussen een Sultana bij een suikerloos kopje thee en mijn denken begint zich op te dringen, nee eigenlijk vraagt het redelijk beleefd; "Mag ik wat zeggen?"
Kauwend op de gesuikerde restanten spoel ik, het denken negerend, de Sultan ( nee de a ben ik niet vergeten, ik doe dat expres omdat ik het leuk vind) met de inmiddels lauwe doch ongesuikerde thee weg.
Oké denken, nu is het jouw beurt!
Het denken fluistert zachtjes;
"Kon ik maar altijd zo zijn".
En ik...ik verlaat stilletjes dit lege blad.
Lekker zijn die sultana's ... kan je goed bij nadenken. Alhoewel ik geen thee behoef, geef mij maar lekkere pure zwarte koffie.
BeantwoordenVerwijderenmooi
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door een blogbeheerder.
BeantwoordenVerwijderen