Als kind zijnde heb je ze,( groeistuipen) lichamelijk en als volwassene heb je ze geestelijk.
En dat is een ander soort 'pijn'.
Ieder mens heeft de gelegenheid geestelijk te groeien en te ontwikkelen, maar wel vaak op eigen niveau, want wat er werkelijk niet inzit is er ook niet uit te halen. Soms lijkt dat genetisch bepaald te zijn ( ik ga even niet in op een mogelijk spiritueel aspect hierin) en soms wordt groei bepaald en/of gestuurd vanuit de situatie waarin een mens zich in bevindt.
Net als de 'flora' neigen we allemaal naar het 'licht' te groeien en is dat onze ingebouwde opdracht, los van verstandelijkheid.
En dan komt het spirituele aspect;
We hebben allemaal ons eigen rol in dit leven, onze eigen inbreng in het grote geheel, dus je kan niet zeggen dat een mens die lichamelijk niet aan zijn of haar 'natuurlijke' groei heeft kunnen voldoen, minder is dan een mens bij wie dit wel gebeurde.
En zo ook geldt dat voor de geestelijke groei.
Ieder op zich heeft een functie in dit leven, a.h.w. de min en plus polen waardoor het leven blijft stromen.
Wat kan de pijn in geestelijke groei zijn?
Vooral het verzet tegen 'niet weten' veroorzaakt pijn, de twijfel aan het nut en moeite hebben met periodes van schijnbare stilstand.
Misschien mag je er van uit gaan dat 'stilstand' vaak niets anders is dan het neerdalen van wat er gaande is.
Bezinken.
Het werkelijk grote aan dit proces kunnen we toch niet bevatten, het is beter om het te ondergaan.
Soms passief, soms aktief en daar waar nodig desnoods begeleid door ritueel en 'geloof'.
Want hoe ver moet je zijn om je totaal te laten sturen door wat er zo maar op je pad komt, of te lopen op een trap die geen enkele leuning heeft?
mooi om eens te lezen.
BeantwoordenVerwijderen