Is het mogelijk dat een mens zich kan vasthouden aan een 'rol' die hem of haar bevalt?
Ik dacht hieraan omdat tijdens mijn eigen 'rijpings of groeiproces' er zo nu en dan situaties en denkbeelden ontstaan die mij in eerste instantie verontrusten.
Waar het voor mij omgaat is dat het mij niet echt lukt om mij vast te houden aan iets dat ik niet meer werkelijk ben, maar dat me goed beviel toen ik het was!
Kan je het nog een beetje volgen?
Als ik om mij heen kijk heb ik af en toe het gevoel dat er mensen zijn die kost wat kost hun oude 'ik' vast willen houden.
Dat kan te maken hebben met een gevoel van veiligheid niet durven loslaten, groei is immers beweging en in die groei periodes kan er onzekerheid en 'pijn' ontstaan, meestal van tijdelijke duur totdat het nieuwe evenwicht een plek heeft gevonden.
Vasthouden aan dat wat je eigenlijk niet meer bent maar je destijds een gevoel van zekerheid gaf?
Hoe 'ziet' zo'n mens er dan uit?
Uiterlijk is niet zo moeilijk voor te stellen; de kleding past niet bij het nu, maar suggereert dezelfde instelling als die van toen.
Innerlijk is een ander verhaal; degene die je nu bent wordt verstopt in een gespeelde rol van die je was.
Het lijkt me toch dat dit op den duur ontzettend tegen je gaat werken!
Groei, geestelijk rijpen kan waarschijnlijk tegen gehouden worden...
( Er komt een gevoel van humor in mij op..ik houd het maar beter vast!)
Mooi dit en heel herkenbaar. Vooral om mij heen, want daar zie je het eerder gebeuren dan in jezelf. Natuurlijk heb ik ook wel van die dingen, maar lang niet zo erg hahaha.
BeantwoordenVerwijderenIk vraag me af of het altijd samengaat: het uiterlijke conservatisme en de innerlijke vasthoudendheid. Het lijkt er wel op. Bewustzijn en de vorm die je zelf daaraan geeft lijken echt een relatie met elkaar te hebben.
Voor mij is vergankelijkheid een van de beste mogelijkheden tot verandering en verandering wil niet zeggen dat je dan geen persoonlijkheid meer hebt. Met die persoonlijkheid werken en leven we. Die hebben we nodig en moeten we niet weggooien. Dat is het kind met het badwater weggooien. Een sterke persoonlijkheid is er een die zich niet vastklampt.
Ik leer dat die persoonlijkheid pas oplost tijdens het doodsproces. Dan krijg je zicht op de zuiverheid van het niet zelf. Of in verregaande meditaties en mystieke ervaringen.
Kort door de bocht ff.
Ik zet er even bij dat het mijn visie daarop is, en vermeld dat omdat het misschien niet de jouwe is. Als je het vervelend vind doe ik het niet meer en hoor ik het wel.
smak smak
Een prima visie die je hebt hoor,ik vind het waardevol dat je die hier met mij deelt.
BeantwoordenVerwijderenWat mijn eigen schrijven betreft tracht ik meestal de boel zo open mogelijk te houden
en neem het voor wat het is als het gaat om niet-perfect omschrijven.
Het blijft voor mij een levend gebeuren...
O ja maar dat werkt prima Walter. Ik vind het steeds weer heel bijzonder hoe je de dingen onder woorden weet te brengen en heb daar ook heel veel aan. Ik ben blij dat onze persoonlijke ;-0 inzichten iedere keer elkaar raken en dat je geen problemen hebt met wat ik er dan nog bijzet. Als dat verschillende inzichten zouden zijn dan kan het heel lastig en verwarrend worden. En dan kun je het beter duidelijk krijgen door te zeggen.
VerwijderenBedankt voor al die mooie blogjes die me iedere keer weer inspireren.
'Een sterke persoonlijkheid is er een die zich niet vastklampt', zegt Elly. Ik had het niet beter kunnen formuleren.
BeantwoordenVerwijderenDe strohalm van conditioneringen doorbreken valt niet mee. Naar je wezenlijke zelf kijken in de loop der geleefde jaren betekent ontwikkelen. Letterlijk: de wikkels eraf halen totdat je bij je 'diepe zelf' komt. Los van alle schijn.
Bravo Walter, dergelijke blogjes inspireren me...
we evolueren mee met de tijd en niemand kan nog perfect hetzelfde zijn, denken of voelen zoals enkele jaren geleden
BeantwoordenVerwijderen