Een kwestie van lichtval...Oud.

Ouder worden, ik pak, in mijn geval, de stier eens flink bij de horens.
Ineens...ben je boven de 40, 50 of 60, verder ga ik even niet omdat ik tot de laatste categorie behoor.
Uiterlijk is niet belangrijk...totdat het je toont wat je van binnen nog niet zo ervaart, en als ik aan mijn lieve moeder denk, nooit zo zult ervaren.
De tijden zijn veranderd maar de fysieke mens nog blijkbaar niet, tenzij hij of zij zich laat 'verbouwen' en er daardoor op een belachelijke manier ouder jong gaat uitzien!
Je zou zeggen dat de mens dit natuurlijke proces van ouder worden toch min of meer vanzelfsprekend zou moeten kunnen ondergaan. 'Moeten kunnen'....
De confrontatie met een duidelijk ouder wordend uiterlijk is niet zo maar altijd een kwestie van ijdelheid, het kan voelen als een contradictie...Dat wat ik in de spiegel zie is niet wat ik van binnen voel.
Tenzij de lichtval je goed gezind is...





Ik kijk nog maar eens in de spiegel en maak mezelf wijs;
Goh, je hebt wel een mooie doorleefde kop.
Tja, dat vind ik dan eigenlijk vooral van anderen.

En toch voel ik dat het beter is ( voor de persoon die ik ben) gewoon dat proces van ouder worden te ondergaan, zonder allerlei krampachtige manieren van ontkenning.
In conditie blijven kan geen kwaad, zolang het maar niet gedaan wordt vanuit de angst voor 'ouder worden'.