De ijdelheid van de bipolaire boeddhist.

Pakkende titels doen het altijd wel aardig...

Mits de inhoud nergens op slaat.

Maar deze onderwerpen liggen mij na aan het hart 💚 
Laat ik eens beginnen met het begrip 'ijdelheid'.
In mijn puberteit was dat een taboe, vooral het taboe van mijn vader, want als ik, als verkennende puber te veel met mijn uiterlijk bezig was, zei mijn vader;
Je lijkt wel een meid!
Tja, dat misverstand over wat 'ijdelheid' nou precies inhoud geldt bij velen nog steeds.
En daarin is er helaas nog steeds het verschil tussen mannen en vrouwen.
Simpel bedacht is het volgende vaak aan de hand. vrouwen brengen iets aan, terwijl mannen er het beste uithalen.
Dan gaat het natuurlijk slechts over ons uiterlijk!
Want er is ook nog een soort ijdelheid die neigt naar 'zelfingenomenheid', das heel andere koek!

Genoeg van dit koekje...
Alles verpakken we even in het omhulsel van de bipolariteit van de mens.
Het is absoluut geen eenduidig gebeuren en in ieder geval geen ziekte of 'afwijking'.
Je kunt het zo zien, alles heeft zijn tegenpolen, goed-slecht, dom-verstandig, knap-lelijk en ga zo maar door.
Meestal creëren we een scheidslijn uit zelfbescherming...
Bipolaire mensen missen (?) die scheidslijn, want alles is in alles gelijkwaardig altijd aanwezig.
Laten we zeggen dat in een ideale wereld dit misschien wel eens de ideale mens zou kunnen zijn.
In de wereld zoals die nu is zijn wij in feite vogelvrij, want...enz, enz.

Ter afronding nog even over de bipolaire mij!

In het boeddhisme kun je deze zaken goed terugvinden...

en kan het je milder doen omgaan met die je bent.

Bipolariteit...iets waar ik een stuk beter mee om heb leren gaan,

vandaar dat ik er weer regelmatig over zal schrijven.

🙏