De pauze als overlevingsstrategie.

 Zo heeft iedereen zijn eigen manier van overleven.

De pauze is er één van...

Als mens van uitersten is dat voor mij de meest haalbare weg

en 'opgedane' kennis is niet altijd een oplossing voor mij.

De kennis van het 'Hart' past natuurlijkerwijs uiteindelijk beter bij me.

Niet altijd makkelijk om je daarin te handhaven, het is immers nog

steeds het tijdperk van het Verstand...

En dan kom ik terecht bij het Boeddhisme, althans de basis daarvan!

Zeg maar de Grondgedachte, maar zelfs bij de Christus vind ik die!

Maar laten we kijken naar wat er nu gaande is...want voor mij worden deze ' grondgedachtes'

gigantisch geschonden...

Om hierin te overleven ben ik aan mijzelf verplicht een pauze te nemen

door middel van het 'afstand nemen'.

Daarbij kon ik als bipo-mens ooit verzanden in depressie of manie!

Door mijzelf grondig te onderzoeken heb ik dit al jaren in de hand....

Een vermoeiende maar bijzondere aanleg.

Terug naar de kennis van het Hart, wellicht een aangeboren eigen grondgedachte

die losstaat van welke denkwijze dan ook!

Zo kan het Boeddhisme voor mij niet meer zijn dan een kader...

Een kader dat niet het werkelijke mijne is.

 

De balans tussen Hart en Verstand zal de nieuwe mens eigen gaan worden.

Deze tussenfase is soms verwarrend, vandaar mijn...Pauze.

Verder houd ik mij intens bezig met alles wat er op dit moment in de tijd gaande is...

Maar heb ik dan hoop?

Heb ik vertrouwen in het proces, in de mens?

Natuurlijk, want we zijn er allemaal onderdeel van!

Of ben jij iemand die zegt;

Maar als ons niets verplicht wordt dan weet je nooit zeker of de ander wel het 'goeie' doet?