We kunnen hem niet bevatten, dus creëren we kaders.
Angst is er één van, ziekte is dat ook...
Diep van binnen 'weten' we dat er een begin noch een end is...
De oerknal is ook zoiets... net als het einde der tijden.
Nee, de oneindigheid kunnen we niet bevatten
De nacht is vaak een goede gastheer, de dromen zijn daar een onderdeel van.
Maar ook het denken, want de ene gedachte roept de andere op.
In deze toestand gaan we het er varen... er zijn geen grenzen, het stopt nergens
totdat we uitgeput in slaap vallen en zodra we wakker worden zoeken we
weer naar een kader, het kader van houvast in de oneindigheid zonder grens.
Het beste kader is.... de Overgave aan dat wat is.
En dat vereist oefening.
Een oefening zonder begin en zonder eind.
💚
Het groene Hart geeft zich over
aan het Niets.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
walterkas811@gmail.com