Even terug over het Niets....

 Laat ik het maar poëtisch  zeggen;

Het Niets is al tijden in mij...

en dat is niet Niks!

Eigenlijk begon het met de noodzaak van 'loslaten'.... als er te veel veranderd blijkt te zijn, is dat soms noodzaak.

Je blijft dan met oude troep zitten.

Troep die je dacht nodig te hebben om verder te kunnen.  Het tegendeel is waar , want oude troep maakt je juist afhankelijk!

'Leven in het nu', het lijkt zo een makkelijke uitspraak....

Maar juist door het 'oude' weg te doen, ga je steeds meer in het Nu leven.

En in dat werkelijke Nu is er.... NIETS!

Natuurlijk is dat erg wennen om mee om te gaan...

In het begin lijkt dat een leegte, zelfs dé Leegte.

Toch blijkt het rust te geven en 'foute' dingen gaan zichzelf oplossen, want rust geeft ruimte.

Ruimte om dingen in vertrouwen los te laten....

Tja, en dan blijk ik toch nog over het NIETS te kunnen schrijven.