Schoon en leeg vertrek ik.

Werk in uitvoerig of...niet.

Niet als dichter, wellicht niet eens als 'schilder', want op zich is dat slechts een manier van uiten, een gevolg van.

Schoon en leeg, begrippen die je wel moet blijven voeden, zo niet dan betekenen ze 'dood'.

De vreemde reis die ik onwetend ondernam, mij soms storend en irriterend aan dat schijnbaar doelloze gevoel...Die reis waarvan ik gevoelsmatig al wist dat hij niet zou leiden tot dat wat mij aangepraat was.

Kan ik dan zeggen dat ik er nu 'ineens' ben aangekomen, dat ik er 'ben'?

Nee, dat is juist het vreemde van dit, het vereist volledige overgave en dat is niet altijd makkelijk als je toch ook het contact met de wereld van alledag niet wilt verliezen.

Schoon en Leeg, het kan betrekking hebben op 'niet meer vluchten in', ook niet als het soms pijn doet.

Blijven die je bent of eigenlijk geworden bent, maar toch ook weer verder 'ontwikkelen', een toestand die te tegenstrijdig lijkt om te verwoorden. Geen dichter, geen schrijver en schilder van Niets.

Dat spirituele ongrijpbare, dat wat ooit zweverig leek, je hangt er ineens midden in en zou kunnen denken;'Is dit nou alles'?

Ja, dat zou je kunnen denken maar als je er werkelijk in beland bent dan denk je dat niet meer, dan ben je de verwachtingen voorbij.

Schoon, leeg..maar ook stil opnieuw kiezen voor het aardse leven.

Niet het witte, oranje of welke kleur gewaad dan ook aan, nee gewoon de wereld weer in.

Vanzelf zo nu en dan totaal onzichtbaar.

Geen statements meer van wie je bent en waar je bij hoort...