Korte zinnen, zinloos verhaal.

De slaapkamer is donker vanwege het verduisteringsgordijn.
Twee zwarte hondjes kroelen samen met mijn poes. 
Normaal wit nu zilvergrijs.
Een geheel, een pluizige elkaar koesterende bol.
Ik aai en de bol reageert genoeglijk.
Mijn bed is rommelig
Op de klok in het donker weet ik dat het laat is.
Iets er op zien doe ik niet.

Beneden zit mijn schoonvader, hij praat met anderen.
Ik zie ze ondanks dat ik er niet bij ben.
Gastheer moet ik zijn.
Het dekbed zwaai ik met een vermoeide beweging open.
De poes vergeten die geschrokken het bed verlaat.
Over de hondjes hoef ik me geen zorgen te maken.
Die waren al opgelost.
Mijn lichaam is zwaar en traag.
Vijftig euro zal ik de jongeman geven.
Hij is beneden en werkt aan mijn huis.
Je hebt een kastje laten vallen.
Er zit een put in mijn laminaat.
Hij zegt dat het meevalt.
Hij had er al een pleister op gedaan.

Mijn moeder heeft een rode jurk aan.
Ze is minstens 10 jaar jonger dan ik ben.
Sta nou maar eens op zegt ze.
Stroop in mijn aderen doet mij vallen.
Mijn spieren lijken van rubber.
Slingerend beweeg ik mij rond het rode bed.
In mijn gezichtsveld verschijnt een laag grenen kastje.
Het middelste vak toont een glasplaat.
De witte rechthoekige doos erin roept kort vragen in mij op.
National Geographic, het gele logo verschijnt als voorwerp.
Het neemt de rechterkant van het bovenblad in beslag.
Driedimensionaal toont het een witte cirkel.
Klok zonder wijzerplaat.

Einde droom.