Discussie over niets.

Nog veel jonger dan ik nu ben, discussieerde ik/wij graag, allicht moet daar een 'wij' bij vermeld worden want discussiëren in je eentje wordt anders genoemd en heel vaak leidt dat tot malen in je hoofd of tot in denk-cirkels terecht komen.
Praatgroepjes met esoterische inslag, bijeenkomsten van eensgezinde anders denkende (daar zit iets tegenstrijdigs in...), lezingen over de werkelijkheid (?) van het bestaan van engelen..
Toch voelde ik nooit de behoefte daadwerkelijk één van hen te worden, zijn die je bent doe ik blijkbaar liever niet in groepsverband. (humor?)

Avonden vullen met diepe gesprekken over wat het begrip 'God' nou inhoudt en hoe je dat zelf ziet, en dan ook nog eens onder begeleiding van een goed glas wijn ( te veel) kon leiden tot verhitte discussies.
Uiteindelijk is iedereen zijn eigen waarheid en dat gaat verder dan een eigen waarheid hebben.
Inmiddels vermoedelijk weer 25 jaar jonger voel ik mij dichter naar de 'Oplossing' groeien en discussiëren zal ik nog nauwelijks, daarin lijkt een 0 punt bereikt.
Theorieën als o.a. die van de Advaita versnelden dat proces.
Als ik dan toch over het Niets denk of over het abstracte Niet- zijn schrijf, doe ik dat graag vanuit mijn eigen bewuste Zijn, of al dan niet via het overkoepelende Bewustzijn.

In mijn eigen 'leegte' terecht gekomen is discussiëren alleen nog uiterlijk vertoon.
Wat valt er daarin nog te discussiëren?
Uitwisselen van denkbeelden en je gevoelens daarover delen dat blijft gelukkig bestaan, los van het elkaar te willen 'bevechten' of willen overtuigen wat dan die werkelijke 'Waarheid' inhoudt.
Stel je voor dat zo iets wereldwijd zou gaan leven, er zou dan best wel eens een schokkende wereldvrede kunnen uitbreken.