God's lavendel.

Het  gedroogde lavendel takje gleed weg van daar waar God vertoefde.
Alsof je de benen tegen elkaar drukt om niet in de broek te plassen, zo klemde ik het wegglijdende takje vast dat het manuscript dreigde te verlaten.
En zo kwam ik terecht in dat hoofdstuk over God, nou ja, zoals die schrijver dat zag, allen anoniem.
In mijn bed met de zwarte sterrenhemel die door het dakraam gluurde als getuige...
Anoniem vertelt over..God.
Ik was diep onder de indruk en wel 5 bladzijden lang, dat redde ik zelfs ooit niet bij mijn pogingen de bijbel te lezen!
Alles leek er in samen te komen, de wetenschap, de mystiek, spiritualiteit en zelfs de Franse bakker die de baquettes elke ochtend langs kwam brengen! 
'We zijn door god bedacht en Hij door ons'...
Uit de context hoor, het ging veel dieper dan dat, maar vooral dat we allen deel uitmaakte van het geheel zoals we zijn, inclusief onze strijd onszelf te verbeteren!
Denk je werkelijk dat ik na het lezen nog een oog dicht heb gedaan?
Inderdaad, één oog en met het andere staarde ik peinzend in het zwarte sterrengat waar ooit het dakraam had gezeten.
In de nacht zie je alles anders.
Blijkbaar is wakker schrikken een teken dat je toch even geslapen hebt, poespoes sprong in mijn kruis.
Geen prettige manier van ontwaken, maar het ontbijt en een goed gesprek met Hem maakte alles weer goed.
Het deed me goed dat ons vertrouwen weer hersteld was, alhoewel Hij ontkende dat het bij Hem ooit weg was geweest en natuurlijk zat daar wat in.
Had Hij mij anders zo vrijblijvend in zijn Huis durven toe te laten?
Toen ik dat naar Hem verwoordde vertelde Hij me over 'vrijblijvendheid'.
"Dacht je dat vrijblijvendheid  gelijk staat aan geen verantwoordelijkheid dragen voor wie je bent? Mijn grenzen, hier in mijn Huis geef ik je niet als regels mee, je bent mans genoeg die zelf te ontdekken".
Eerlijk gezegd vond ik dat zeer onlogisch, iedereen heeft toch zo z'n regels die de anders dient te respecteren, waarom ze dan niet even vermelden?
Het werd een pittige discussie en kwam toch uiteindelijk weer terecht bij het dragen van je eigen verantwoordelijkheid, zowel geldend voor gast als gastheer. We werden het hierover niet volledig eens, maar zonder het zelf in de gaten te hebben, veranderde mijn gedrag naar een mildere soort. Achteraf bezien dan.

Hij stelde voor om die avond samen de groene thee te gaan drinken, alwaar ik 'nee' op zei. Zwart wit NEE.
"Gelijk heb je, eigen verantwoordelijkheid nemen!"
Bijna schoot ik weer in mijn cynisme door er een 'gevat' antwoord op te geven, ik deed het niet.
Die avond ben ik vroeg naar mijn kamer gegaan, verder lezend in het manuscript.
De vreemde geluiden die ik beneden hoorde leidden mij behoorlijk af. Hij is en blijft een aparte man...  

De lavendel herinnerde mij eraan waar ik gebleven was;
'Het is in ons'.
'Het' bleek de zoveelste benaming voor God te zijn en zonder me daarover druk te maken ging ik ademloos verder met lezen.
( Natuurlijk las ik 'ademloos', maar ademde wel gewoon door, begrijp je?)