Schaamteloos scheldend.

Moeder van de dood.

Er waren alleen nog krakende en krassende geluiden hoorbaar in het duistere hol dat ooit zijn gastvrije huis had geleken... schaduwen van flikkerend rood, vermengd met groen, het wonderlijke groen van de thee dat zich nu bijna als een substantie met dit lichtspel vermengd had.
Een hees stem geluid gebood mij met het drinken van de thee te stoppen, het hese geluid van mijn eigen naar adem snakkende stem. Gulzig als in een roes van waanzin dronk ik de hele beker leeg!
Eerst hoorde ik haar zacht gesnik, toen de treurende traagheid van haar stem; "Ze zijn weer bij me, jongen" Het was mijn moeder, ja dit keer werkelijk mijn moeder in hoogst eigen persoon! Niks geen hallucinatie dit keer zoals mijn vader die mij verliet door te beamen dat het 'door de thee' kwam.
Haar zittende donkere gestalte leek jonger dan ik haar ooit eerder gezien had en haar ogen stonden dof, in haar armen drie baby lichaampjes..
Plots realiseerde ik mij dat ook mijn moeder al jaren niet meer leefde en dat de drie baby's mij slechts bekend waren uit haar droevige verhalen over hen die mij voorgegaan waren.
'Ga weg riep ik, ga in godsnaam weg! Ook jij bent niet echt, ga weg!!!'
De knal van het gesprongen rode glas, waarin het waxine lichtje was gaan vlammen als een hellevuur, deed mij zo schrikken dat ik met een klap tegen de tafelrand viel en....

Van zacht naar hard werd er op mijn slaapkamerdeur geklopt...
'Wil je misschien koffie of liever iets anders?'
Hij keek bedeesd mijn kamer in op een manier waarin ik Hem weer kende als tijdens onze beginnende vriendschap.
Het verband en de pijn deden me herinneren aan wat er zich beneden had afgespeeld.
Wat wist Hij ervan en hoe lang lag ik al hier.
Hij zou me alles vertellen, inclusief de gevaren van de groene thee...

Eerder terug.

'Je hebt geluk dat mijn zaken anders liepen dan gepland, anders had je er nog dagen  gelegen misschien. Zeker flink van dat spul gedronken, met geen stok wakker te krijgen was je!'
Welja dacht ik, een stok had er ook nog wel bij gekund, koppijn had ik alsof ik een leger bezopen soldaten was op de morning after!
Hij vertelde mij dat ik in half bewusteloze toestand nog hele verhalen aan Hem verteld had, toen Hij me eenmaal op bed had gelegd met daarbij als kanttekening dat ik waarschijnlijk een moeilijk leven achter de rug had..
Geen idee wat Hij bedoelde, en gelijk vroeg ik Hem mij over die thee te vertellen.
Hoezo, 'alleen onder begeleiding?'
Zijn beschrijving ontlokte bij mij gelijk de opmerking dat het dus in feite gewoon een of ander psychedelisch drug was, hetgeen Hij met klem ontkende.
'Er staat niet voor niets bij dat het onder begeleiding dient te gebeuren en zo gebeurde het dan ook altijd in 'de groep'. De werking van de thee was niets anders dan het 'losweken' van trauma's die blokkerend konden werken om tot verdere ontplooiing te komen.'

Graag zou ik de situatie die toen tussen ons ontstond uitvoerig beschrijven...tussen ons is wat veel gezegd, het was meer de situatie in mijzelf. Noem het gerust agressief!
Ik ging tegen Hem tekeer alsof Hij in alles de oorzaak was van mijn ongenoegen in het leven. Hij die z.g. alles zo goed onder controle had, hij met zijn stomme groepje uit de Provence, geitewollensokken-hielenlikkers bij elkaar en dat Hij het manuscript wel in de anus mocht steken! "Opengeslagen op 'Het is in ons' was zeker toeval hè, pipo! Nou weet je waar je het van mijn part laten kan, dan is Het in je!!

Mijn agressie, mijn ordinaire kwaadaardigheid naar Hem, ik herkende mezelf niet meer..
Wachtend op een 'verlaat onmiddellijk mijn Huis', keek ik Hem beschaamd aan.
Niet te geloven! Hij herhaalde mijn opmerking over de anus en het manuscript en mijn gevatheid over; dan is het tenminste in je en begon onbedaarlijk te lachen!
'Hahaha, die vond ik werkelijk fantastisch, hoe kom je erop!'
Wat er gebeurde weet ik niet, maar met een klap was ik weer in de gezamenlijke realiteit en begon voorzichtig te glimlachen.
Het werd eindelijk een lachen zoals we dat ooit eerder gedeeld hadden. 

Ik mocht nog even blijven...dus.