Het boek van Elly, ik was er nieuwsgierig naar en toch ook vond ik het prettig het aan te schaffen vanwege mijn waardering voor haar.
Ik wist ongeveer wat de strekking van het boek zou zijn, maar ik kon niet inschatten hoe en waar het mij zou raken.
Toen ik het binnenkreeg had ik nauwelijks geduld om nog even te wachten met lezen, ik begon er meteen aan.
Na een paar bladzijden raakte ik reeds in conflict met mijzelf. Ik kwam al snel de man tegen die ik gelukkig voor zijn dood met hart en ziel heb kunnen vergeven. Toch is hetgeen hij bij mij heeft aangericht nooit helemaal geheeld.
Dat wat ik nu ga trachten te beschrijven heeft natuurlijk niets te maken met het verhaal van de schrijfster zelf, laat dat duidelijk zijn.
Mijn blokkade tijdens het lezen ontstond toen ik mij identificeerde met het kind zijn van.
Het kind van ouders die elkaar steeds meer gingen haten, het kind van een wrede alcoholistische vader en een zieke moeder.(Diabetes)
Al tijdens het lezen merkte ik dat mijn hersens op de vlucht gingen van wat ik las, ik kon mij niet meer concentreren en begon hele stukken over te slaan.
Het heeft pakweg toch meer dan een jaar, of zelfs langer in de kast gestaan.
Mijn voornemen uit het vorige bericht blijft bestaan, de poging het persoonlijke trachten te transformeren naar 'wij allemaal'.
En dan kan ik met betrekking tot dit bericht alleen maar zeggen; Er zijn trauma's waar gewoon mee geleefd zal moeten worden, alhoewel er aan werken echt noodzakelijk blijkt om te kunnen functioneren.
Ik herinner mij nog hoe ik in militaire dienst ineens totaal de weg kwijt raakte door mijn zorgen over thuis.Mijn oudste broer die drugsverslaafde was en mijn ouders terroriseerde, en hoe mijn vader op zijn beurt mijn moeder terroriseerde. Maar ik wist niet beter, het was al sinds mijn vroegste herinneringen aan de hand.
Ik liep zomaar midden in de week weg uit dienst!
Op de een of andere manier bleek ik de sympathie van een oudere sergeant te hebben. Beroepsmilitair.
Aangezien mijn moeder destijds in het ziekenhuis lag en een zware operatie had doorstaan die zeer riskant was vanwege haar 'suikerziekte', werd mijn gedrag een tijdje gedoogd.
Gegeven moment moest ik terug, deserteur zijn wordt niet beloond.
Hoe dan ook, ik moest en zou uit dienst, de enige mogelijkheid was afgekeurd worden.
Teruggekomen, ben ik op de wc een sigaret gaan roken, ik wist nog hoe doodziek ik was geworden van mijn eerste en laatste sigaret die ik op de HBS rookte.
Lijkbleek kwam ik het kantoor binnen van een norse militair..Ik kotste de hele boel onder en werd uiteindelijk doorverwezen naar de psychiater. Natuurlijk ook een zeer norse militair..
Wordt vervolgd.
In verband met de persoonlijke inhoud van dit stukje kies ik ervoor de reactiemogelijkheid af te sluiten.
