Een levende confrontatie.

Het gebeurde, werd door niemand 'bedacht'.

Deze 'ik' leek wat overmoedig te worden, een beetje druk zelfs.

Hij zat er wat  verstild bij.

Zij ging mij bevragen of ik wel wist wat ik deed.

Niet gelijk wist ik wat zij meende te bedoelen en vroeg me

in alle oprechtheid af, over wie had zij het?

Ging dit over mij, over hem of over zichzelf...

Ik keek haar aan en voelde tranen in mij opwellen.

Naar wie was dit eigenlijk een verwijzing, eerst dacht ik;

dat is een verwijzing naar mijn gedrag en ik schrok.

Maar toen dacht ik, is dit een verwijzing naar zijn kwetsbaarheid?

Toen realizeerde ik mij;

kan dit ook over haar eigen kwetsbaarheid gaan?

En ik voelde mij wegdrijven en kwam in een vreemd soort 'weten' terecht.

Ik voelde verdriet en wist dat ik dit gewoon zijn werk moest laten doen.

De confrontatie was immers een levende...

🙏