Stel dat dingen, situaties, gebeurtenissen, zelfs mensen, je totaal overspoelen en bijna ongemerkt constant je geest bezetten...overigens zonder dat je je dat constant bewust bent...
Hoe kan je dan op een rigoreuze manier afstand nemen, oftewel er emotioneel helemaal buiten gaan staan?
Een gewaagde overdenking die je tijdelijk zeer kwetsbaar kan doen voelen.
Want durf je dat wel aan, kán je dat wel aan, zonder de angst dat die dingen juist dan een eigen leven gaan leiden en door afstand te nemen ze juist de baas over je gaan worden!
Angst en dat is juist de grootste boosdoener.
Angst...
Om de controle te verliezen...
om je zelfbeschikking kwijt te raken...
om kwetsbaar te worden alsof je ineens als totaal naakt in de wereld zou komen te staan...
Maar een mens is geen machine en daardoor kan dat afstand nemen slechts een bepaalde tijd duren.
Juist daardoor kan je beginnen met het begrip angst te gaan schrappen.
Dus, zonder die angst afstand gaan nemen.
En elke periode, hoe lang of hoe kort dan ook, schept nieuwe ruimte in je geest.
In het denken zowel als in het voelen.
Eerst afstand leren nemen om daarna weer met frisse kracht verder te gaan.
Dit schrijven werd in mij wakker geroepen door te kijken naar een documentaire over de Dalai Lama.
En dat terwijl hij dit hele onderwerp niet eens benoemd heeft.
🙏
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
walterkas811@gmail.com